- rogatio
- rŏgātĭo, ōnis, f. [id.].I.Publicists' t. t., an inquiry of the people as to whether they will decree this or that, a proposal to the people for passing a law or decree, a proposed law or decree, a bill:II.
quae (rogatio) de Pompeio a Gellio et a Lentulo consulibus lata est,
was proposed, presented, introduced, Cic. Balb. 14, 33:quibus lege aut rogatione civitas aut libertas erepta sit,
id. Caecin. 84, 100 Halm ad loc.:rogationem ferre de aliquo,
id. Sull. 23, 65:in aliquem,
id. Brut. 23, 89:ad populum,
Caes. B. C. 3, 1:ad plebem,
Liv. 33, 25:in dissuasione rogationis ejus, quae contra coloniam Narbonensem ferebatur,
Cic. Clu. 51, 140:Piso lator rogationis idem erat dissuasor,
id. Att. 1, 14, 5:rogationem promulgare,
Sall. J. 40, 1; cf.:promulgantur uno eodemque tempore rogationes ab eodem tribuno de meā pernicie et de provinciis consulum,
Cic. Sest. 10 fin.; Liv. 41, 6:suasit rogationem,
recommended, spoke in favor of it, Cic. Rep. 3, 18, 28; id. Off. 3, 30, 109:intercedere rogationi,
to oppose it, id. de Or. 2, 47, 197:rogationem accipere,
to accept it, id. Att. 1, 14, 5;for which: rogationes jubere (opp. antiquare),
Liv. 6, 39:per vim rogationem perferre,
to carry through, Cic. Q. Fr. 2, 2, 3:cum provocatione rogationem pertulit,
Liv. 3, 54, 15:recitare rogationis carmen,
id. 3, 64, 10. — The formula made use of in such a rogation runs thus, in Gell. 5, 19, 9: velitis jubeatis uti, etc. (here follows the proposed law; at the close): haec ita uti dixi ita vos Quirites rogo.—Transf., in gen.,A.A question, interrogation, only as a figure of speech:B.rogatio atque huic finitima quasi percontatio,
Cic. de Or. 3, 53, 203; Quint. 9, 1, 29. —An asking, demanding; a prayer, entreaty, request (very rare):ego Curtium non modo rogatione sed etiam testimonio tuo diligo,
Cic. Q. Fr. 3, 1, 3, § 10; id. Planc. 10, 25:injusta amici,
Val. Max. 6, 4, 4; Vulg. Ecclus. 4, 4.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.